آیا رفورم در ایران امکان پذیر است

آیا رفورم در ایران امکان پذیر است

نویسنده :دکتر توماج آریان

توضیح:این نوشته در خرداد ۱۳۹۸ نوشته شده و در آن زمان آن را منتشر کردم.در آن زمان هنوز وقایع آبان ۱۳۹۸ رخ نداده بود و اپیدمی کرونا هم جهان را فرا نگرفته بود و تحلیلم در آن روزگار است که پیش بینی هایم به واقعیت تبدیل شده تا امروز.

متن اصلی:

در این زمانی که این نوشته را می نویسم چند روزی به تیر

 سال ۱۳۹۸ نمانده است.چهل سال از استقرار نظام جمهوری اسلامی گذشته است . دست کم در بیست سال گذشته سه تلاش بزرگ برای رفرم در ایران انجام شد و هر سه با شکست مواجه شد.منظورم از این سه تلاش دوم خرداد ۱۳۷۶،انتخابات خرداد ۱۳۸۸ و بر روی کار آمدن روحانی در سال ۱۳۹۲ بود.

ساختار سیاسی جمهوری اسلامی یک ساختار بسته و انعطاف ناپذیر است که تغییر و اصلاح را نمی پذیرد.بیشتر قدرت در دست ولایت مطلقه فقیه مادام العمر است و تغییر رئیس جمهور و اکثریت یافتن در مجلس تغییری در این امر بوجود نمی آورد.سه تلاش مدنی دیگر نیز در این بیست سال روی داد که هر سه با خشونت تمام سرکوب شدند.منظور از این سه حرکت جنبش دانشجویی سال ۱۳۷۸،جنبش سبز سال ۱۳۸۸ و خیزش مردمی زمستان ۱۳۹۶ است.

آنچه که در این بیست سال روی داد شش حرکت مدنی ناموفق بود که بوسیله حاکمیت کنترل و سرکوب شد .

حال این سوال پیش می آید که اگر با انتخابات و جنبش های مدنی نتوان اصلاحات تدریجی را در ساختار جمهوری اسلامی ایجاد کرد ،پس راهکار چیست؟

جمهوری اسلامی در جدول انواع حکومتها جز حکومتهای غیر دموکراتیک ،ایدئولوژیک و توتالیتر محسوب می شود .وجه مشترک تمام حکومتهای توتالیتر و ایدئولوژیک ،قدرت سرکوب شدید و گسترده مخالفان ،حمایت از گروههای تروریستی و دشمن سازی خارجی است.حکومت جمهوری اسلامی با تشکیل و بسیج گروههای ایدئولوژیک و نظامی در داخل کشور مجهز به یک نیروی سرکوب گر قوی است که هر نارضایتی و مخالفت را به خشن ترین وجه سرکوب می کند که عملکرد این گروهها در سرکوب سال ۱۳۸۸,۱۳۷۸و ۱۳۹۶ را بخوبی می توان مشاهده کرد. تا کنون در هر یک از جنبشهای اعتراضی هیچ خللی در سازمان سرکوب جمهوری اسلامی مشاهده نشده است و سیسیتم سرکوب موفق عمل کرده است .هرچند که سازماندهی و رهبری جنبشهای اعتراضی در سال ۸۸ و ۹۶ قوی و مستحکم نبوده است ولی سازمان سرکوب جمهوری اسلامی منظم و مستمر توانسته تا کنون موفق باشد.

بعد از لغو برجام  و اعمال تحریم های گسترده علیه جمهوری اسلامی ،این نظام فشار بسیار زیادی را تحمل کرده است و فقر و بیکاری به بیشترین نرخ خود در حیات جمهوری اسلامی رسیده است و این واقعیت غیر قابل انکار است که جمهوری اسلامی امروز بیش از هر زمان دیگری در عمر چهل ساله خود با ترکیبی از نارضایتی شدید داخلی و فشار سنگین خارجی روبرو است و این شرایط امکان آغاز جنبش مردمی را از جنس دی ماه سال ۹۶ بالا می برد.

ولی آیا در صورت بروز ناآرامی گسترده شبیه سال ۹۶ مردم می توانند به خواسته های خود برسند.؟

جواب این سوال سخت است.ولی با توجه به تجربیات قبلی ،جمهوری اسلامی توان سرکوب جنبش اعتراضی بعدی را احتمالا خواهد داشت زیرا این فشارها و تحریم های اقتصادی هیچ تاثیری بر روی سازمان سرکوب جمهوری اسلامی نگذاشته است و این سازمان احتمالا کارکرد خود را حفظ کند مگر اینکه میزان سیل جمعیت معترض بسیار بسیار زیاد باشد که سازمان سرکوب نتواند سرکوب کند و ریزش های زیادی در درونش بوجود بیاید.تجربه کشورهای مشابه با سیستم سیاسی جمهوری اسلامی مانند عراق،لیبی و سوریه که هم توتالیتر بودند و هم ایدئولوژیک ،این واقعیت را بر ملا می سازد که این سیستمها بدون کمک  کشورهای خارجی سقوط نمی کنند.

منظور از کمک کشورهای خارجی حمله نظامی است.تجربه عراق و لیبی (فارغ از نتیجه حمله نظامی به آنها)نشان داد در نظامهای توتالیتر  و سرکوب گر اصولا اعتراضات مردمی به شدیدترین شکل سرکوب میشود و حمله نظامی (هر چند محدود)برای از بین بردن سازمان سرکوب ضروری است .

هر چند به عنوان یک ایرانی علاقمند به حمله نظامی علیه کشورم نمی باشم ولی به نظرم این امر با توجه به سکوت مردم ایران و سیستم سرکوب مقتدر جمهوری اسلامی و عدم کارایی اپوزیسیون به عنوان محرک لازم و ضروری است.البته اگر اینجانب این تحلیل و آرزو را نیز نداشته باشم ،جمهوری اسلامی با دخالت گسترده در منطقه خاورمیانه و بوجود آمدن بحرانهای متعدد زمینه را برای اجماع جهانی برای برخورد شدید با خود فراهم می کند.اگر چنین حادثه ای اتفاق بیافتد این فرصت طلایی ملت ایران برای خلاص شدن از دست این حکومت توتالیتر است. 

#دکتر_توماج_آریان 

#توماج_آریان 

#تغییر_در_ایران

#رفورم_در_ایران

dr_tomaj_arian# 

tomaj_arian# 

change_in_iran# 

reform_in_iran#